| Urodził się w 04 kwietnia 1925 roku w Słonimie. W 1938 r. ukończył 6-cio klasową Szkolę Powszechną w Hawinowiczach, pow. Słonim– Województwo Nowogródek. W tymże roku rozpoczął naukę w Gimnazjum w Słonimie, której nie ukończył ze względu na wybuch II Wojny. 1943 r. w grupie około 30 nastoletnich chłopców zatrudnionych jako pomocnicy kierowców w różnych instytucjach niemieckich, zostaje wywieziony przez Niemców do Mińska (Białoruś), rzekomo na kurs kierowców samochodów ciężarowych. W Mińsku, w obozie spotykają dużą ilość takiej młodzieży, przywiezionych z różnych miejscowości okolicznych. Pracują tam przy wyrębie lasów. Przewiezieni do Dynaburga (Łotwa), dalej do wyrębu lasów. Ze względu na zniszczone własne cywilne ubrania i częste ucieczki –zostają umundurowani w łotewskie mundury wojskowe. Ucieczki stają się nagminne, ułatwiają to łotewskie mundury wojskowe, pomimo nieznajomości języka łotewskiego. Niemcy przewożą wszystkich do Wilna, przemundurowują w mundury Wehrmachtu i obsadzają ich jako kierowców samochodów ciężarowych, różnych typów i marek. Włączają ich do Kolumny Transportowej o nazwie „STRALO” (czyt. Sztralo) dostarczającej zaopatrzenie dla frontu wschodniego. Z czasem, do kolumny przybywa coraz więcej Polaków, maleje liczba Niemców. Polacy się organizują, nawiązują łączność z partyzantką AK. Zimą 1943/44 – Wyładowany zaopatrzeniem dla fronty wschodniego transport, po opuszczeniu Wilna, minąwszy strefę dozorowaną przez okupanta, zatrzymuje się, kierowcy aresztują i rozbrajają znajdujących się między nimi Niemców i z całym transportem przechodzą na stronę Wileńskiej Armii Krajowej. Rozbrojonym Niemcom pozwalają odejść. Jerzy Tadeusz Widuchowski, do 1946 roku używał imienia Tadeusz – wołano na niego Tadzik. W rodzinie do końca pozostał Tadzikiem. Od 1946 roku przedstawiał się i w urzędach używał imienia Jerzy. W Armii Krajowej po złożeniu przysięgi żołnierskiej przyjął pseudonim WŁOCH (tak go nazwano, jako że miał czarne włosy i śniadą karnację). Dostał przydział do III Brygady Partyzanckiej AK „OKRĘG WILNO”. Brał czynny udział w walkach o wyzwolenie Wilna. Armia Sowiecka do Wilna weszła bez strzału. Jednakże Rosjanie nie mieli najlepszych zamiarów w stosunku do oddziałów które wspierał rząd w Londynie. Bojąc się jednak rozbroić bitne dobrze uzbrojone w zdobyczną broń oddziały uciekli się do podstępu… W lipcu 1944 roku partyzantom AK oddano do dyspozycji najlepsze koszary w Wilnie (najlepiej strzeżone, z wysokim murem wokół, zwieńczonym zwojami drutu kolczastego.) uzasadniając ten krok faktem, iż partyzantom po tak ciężkich bojach i tylu niewygodach leśnych należą się wygodne koszary, aby mogli porządnie wypocząć. Oczywiście, wojsko należy przezbroić, żeby wszyscy mieli jednakowe uzbrojenie, no i przemundurować w celu ujednolicenia oddziałów. Po sformowaniu szyku i przemaszerowaniu w miejsce dyslokacji i postoju już na terenie koszar wojsko dostało rozkaz ustawienia broni długiej w kozły na dziedzińcu (zgodnie z regulaminem służby Wojska Polskiego) zdania pozostałej broni i amunicji i odmaszerowania do rejonów zakwaterowania celu pobrania nowych sortów mundurowych.Rozkaz – w prawo zwrot i naprzód marsz! Gdy akowcy oddalili się od swojej broni, na murach pojawiły się ckm-y Krasnej Armii, a od czoła padł rozkaz: formuj czwórki! i wszystkich zaprowadzano pod eskortą na dworzec. Po załadowaniu załadowano do „tiepłuszek” (wagony bydlęce z żelaznym piecykiem wewnątrz jednakże bez opału) pojechali „na odpoczynek” pod Kaługę, znów do wyrębu lasów tylko dla innego wojska, choć na ten sam front.Pod silną eskortą (choć tam i tak nie było dokąd uciec), zaprowadzono do lasu, kazano wykopać i przykryć ziemianki, w których już zesłańcy a nie żołnierze mieli zamieszkać. Wszystko to działo się w zimie 1944/45 r. Podczas wyrębu lasu, został przygnieciony zwalonym drzewem i nieco połamany, za co dostał odszkodowanie bodajże po roku 1990 (?). W książeczce wojskowej jest wpis iż od lipca 1944 służył w Armii Radzieckiej jako strzelec w 361 Zapasowym Pułku Piechoty, We wrześniu 1944 zmuszono go do złożenia przysięgi wojskowej Armii Czerwonej. W grudniu 1945 został przeniesiony do Batalionu Robotniczo – Pomocniczego. 4 stycznia 1946 został „zdemobilizowany” ( zwolniony z łagru NKWD w Kałudze). Rozkazem z dnia 22 lipca 1945 Naczelny Dowódca Wojska Polskiego nadał Jerzemu Tadeuszowi Widuchowskiemu uczestnikowi walki zbrojnej z Niemcami ODZNAKĘ GRUNWALDZKĄ. 03 czerwca 1969 roku w Londynie został odznaczony KRZYŻEM ARMII KRAJOWEJ.Zmarł w dniu 18 grudnia 1999 roku w Koszalinie, w stopniu sierżanta Ludowego Wojska Polskiego. |
d